Die Robert, mensen, zo'n gozer waarvan je denkt: "Wat dóét 'ie eigenlijk?"

Eigenlijk een een soort projectmatige illusionist. De maestro van de chaos, de kapitein van een schip vol deadlines. Meetings? Daar doet 'hij aan alsof het z'n hobby is. En die planning van 'm, strakker dan een broek na de feestdagen – altijd te ambitieus, natuurlijk. Zit je dan, in vergaderingen met koude koffie, terwijl er wordt praat over milestones en deliverables alsof het poëzie is. Een soort geheime taal waar niemand de gebruiksaanwijzing van snapt. Maar hé, zonder bevlogenheid zou het waarschijnlijk een totale chaos zijn. De boel bij elkaar houden, met ducttape en een flinke dosis sarcasme, daar draait het om. En laten we eerlijk zijn, zonder humor zou niemand een project overleven.